تاریخچه پسته
باستان شناسان شواهدی از کاوش های جارمو در شمال شرقی عراق یافته اند. دانه‌های پسته در اوایل 6750 قبل از میلاد یک غذای رایج بود. گفته می‌شود که باغ‌های معلق بابل حاوی درختان پسته در حدود 700 سال قبل از میلاد بوده است. پسته مدرن برای اولین بار در آسیای غربی کشت شد. جایی که از دیرباز یک محصول مهم در مناطق سردتر ایران و عراق بوده است.
بعلاوه، بقایای پسته اقیانوس اطلس و دانه پسته به همراه ابزارهای آجیل شکن توسط باستان شناسان در سایت Gesher Benot Ya'aqov در دره Hula، متعلق به 780000 سال پیش، کشف شد.
اخیراً، پسته به صورت تجاری در جهان انگلیسی زبان، در استرالیا، و در نیومکزیکو و کالیفرنیا، ایالات متحده، جایی که در سال 1854 به عنوان درخت باغ معرفی شد، کشت شده است. دیوید فرچایلد از وزارت ایالات متحده آمریکا کشاورزی ارقام سخت‌تر جمع‌آوری‌شده در چین را در سال‌های 1904 و 1905 به کالیفرنیا معرفی کرد، اما تا سال 1929 به‌عنوان یک محصول تجاری تبلیغ نشد. پسته‌های والتر تی سوینگل از سوریه قبلاً تا سال 1917 در نیلز به خوبی میوه داده بودند.
اولین سوابق پسته در انگلیسی تقریباً در سال 1400 است، با املای "pistace" و "pistacia". کلمه pistachio از pistacchio ایتالیایی قرون وسطایی گرفته شده است که از لاتین کلاسیک pistacium گرفته شده است که از یونان باستان pistákion و pistákē است که عموماً تصور می شود از پارسی میانه است، اگرچه در فارسی میانه گواهی نشده است. بعداً در فارسی این کلمه در فارسی به صورت pista گواهی شده است. همانطور که گفته شد، این درخت از غرب آسیا به یونانیان باستان رسید.
پسته تاریخچه طولانی و جالبی دارد. پسته بومی خاورمیانه، یکی از قدیمی ترین درختان آجیل گلدار است. شواهد باستان شناسی اخیر در ترکیه حاکی از آن است که انسان ها از 7000 سال قبل از میلاد مسیح از آنها لذت می بردند. پسته که در آب و هوای گرم شکوفا شد، از خاورمیانه به مدیترانه گسترش یافت و به سرعت تبدیل به یک خوراکی ارزشمند در میان خانواده سلطنتی، مسافران و مردم عادی شد.
افسانه ها حاکی از آن است که ملکه سبا پسته را به عنوان یک غذای سلطنتی انحصاری تعیین کرد و تا آنجا پیش رفت که مردم عادی را از کشت آجیل برای استفاده شخصی منع کرد. نبوکدنصر، پادشاه باستانی بابل، در باغ های معلق افسانه ای خود درختان پسته کاشته بود. و در قرن اول پس از میلاد، امپراتور ویتلیوس این آجیل ارزشمند را در پایتخت خود رم به نمایش گذاشت. طبق افسانه مسلمانان، مغز پسته یکی از غذاهایی بود که آدم به زمین آورده بود.
پسته به عنوان یک ماده رنگرزی و یک داروی عامیانه برای بیماری های مختلف از دندان درد گرفته تا اسکلروز کبد استفاده می شود. ارزش غذایی بالا و ماندگاری طولانی پسته همچنین آن را به یک کالای ضروری سفر در میان کاشفان و بازرگانان اولیه تبدیل کرده است. همراه با بادام، پسته اغلب توسط مسافران از جاده ابریشم باستانی که چین را به غرب متصل می کرد حمل می کردند.
بعلاوه، بقایای پسته اقیانوس اطلس و دانه پسته به همراه ابزارهای آجیل شکن توسط باستان شناسان در سایت Gesher Benot Ya'aqov در دره Hula، متعلق به 780000 سال پیش، کشف شد.
اخیراً، پسته به صورت تجاری در جهان انگلیسی زبان، در استرالیا، و در نیومکزیکو و کالیفرنیا، ایالات متحده، جایی که در سال 1854 به عنوان درخت باغ معرفی شد، کشت شده است. دیوید فرچایلد از وزارت ایالات متحده آمریکا کشاورزی ارقام سخت‌تر جمع‌آوری‌شده در چین را در سال‌های 1904 و 1905 به کالیفرنیا معرفی کرد، اما تا سال 1929 به‌عنوان یک محصول تجاری تبلیغ نشد. پسته‌های والتر تی سوینگل از سوریه قبلاً تا سال 1917 در نیلز به خوبی میوه داده بودند.
اولین سوابق پسته در انگلیسی تقریباً در سال 1400 است، با املای "pistace" و "pistacia". کلمه pistachio از pistacchio ایتالیایی قرون وسطایی گرفته شده است که از لاتین کلاسیک pistacium گرفته شده است که از یونان باستان pistákion و pistákē است که عموماً تصور می شود از پارسی میانه است، اگرچه در فارسی میانه گواهی نشده است. بعداً در فارسی این کلمه در فارسی به صورت pista گواهی شده است. همانطور که گفته شد، این درخت از غرب آسیا به یونانیان باستان رسید.
پسته تاریخچه طولانی و جالبی دارد. پسته بومی خاورمیانه، یکی از قدیمی ترین درختان آجیل گلدار است. شواهد باستان شناسی اخیر در ترکیه حاکی از آن است که انسان ها از 7000 سال قبل از میلاد مسیح از آنها لذت می بردند. پسته که در آب و هوای گرم شکوفا شد، از خاورمیانه به مدیترانه گسترش یافت و به سرعت تبدیل به یک خوراکی ارزشمند در میان خانواده سلطنتی، مسافران و مردم عادی شد.
افسانه ها حاکی از آن است که ملکه سبا پسته را به عنوان یک غذای سلطنتی انحصاری تعیین کرد و تا آنجا پیش رفت که مردم عادی را از کشت آجیل برای استفاده شخصی منع کرد. نبوکدنصر، پادشاه باستانی بابل، در باغ های معلق افسانه ای خود درختان پسته کاشته بود. و در قرن اول پس از میلاد، امپراتور ویتلیوس این آجیل ارزشمند را در پایتخت خود رم به نمایش گذاشت. طبق افسانه مسلمانان، مغز پسته یکی از غذاهایی بود که آدم به زمین آورده بود.
پسته به عنوان یک ماده رنگرزی و یک داروی عامیانه برای بیماری های مختلف از دندان درد گرفته تا اسکلروز کبد استفاده می شود. ارزش غذایی بالا و ماندگاری طولانی پسته همچنین آن را به یک کالای ضروری سفر در میان کاشفان و بازرگانان اولیه تبدیل کرده است. همراه با بادام، پسته اغلب توسط مسافران از جاده ابریشم باستانی که چین را به غرب متصل می کرد حمل می کردند.
